Obojętność na znieczulicę

Taki jest właśnie dorosłości ponury urok

za deptanie ciągłe serca i wnętrza, łącznie z duszą

dokładnie tak samo się wdepnie w nieposprzątane gówno

które nie ruszy się z miejsca, bo ma wyjebane na jutro

A ja w kółko się borykam z permanentnym zmęczeniem

i już się nawet nie potykam, ani nie wchodzę w przerębel

czyli nie widzę już tych rzeczy, które psują krajobraz

bo już nie chcę być lepszy wobec epizodów, które napotkam

I udowadniać nie wiadomo komu, że mi zależy na czymkolwiek

wolę zostać w domu z rodziną - czyli w miejscu, gdzie wszystko jest

tak jak być powinno - w przeciwieństwie do świata, gdzie ulicą

się skrada już od dawien dawna pogarda ze znieczulicą

Sram na to wszystko, bo mnie razi wgląd spode łba

wszystkich tych, których tak naznacza wrażliwość społeczna

pełna obłudy i zakłamania szopka na pokaz

mająca na celu tuszować słabości i dawać zezwolenie na rozbrat

pomiędzy tym co się głośno mówi, a co się naprawdę robi

by być non stop głupim lub naiwnie wpatrzonym na nawiedzonych

Ja jako bierny obserwator przywykłem do tych przywar

jedni i drudzy mi dają od siebie szczodry wyraz

własnej nędzy i autodestrukcji, tak bym się potrafił już zobojętnić

na deptanie uczuć ludzkich - również moich - w świecie społecznym, który głupotą tętni