Mniłchas jako lekarstwo

Tak bardzo łaknąc ciszy na co dzień, odnalazłem Miłość 

a wraz z Nią pragnąc licznych zmian w sobie, ot tak brałem z chwil coś 

co pomogło mi dostrzec w każdej z nich pewny drogowskaz wśród trosk; 

W swą dorosłość przytomniej natrętnym wejść, by podołać trudom 

Lecz prawda jest taka, że coś z niczego stworzyłem i tworzę 

w pejzażach swej zastanej drogi z wewnątrz - odżyłem, by coś wnieść 

zarówno do swojego życia, jak i choćby jednej osobie 

dać źródło powątpień w obyczaj dany, bo gdy jestem wciąż w kontrze 

Tak trudno o odpowiedź, czemu to wszystko ma służyć 

a wśród prognoz co do jej sensu, o dziwo na skutki 

wywiera tłum nacisk, nie znajdując w skutkach przyczyny 

dylematu sprawy - więc na próżno szukać w nich winy 

Jednakże mocno się od tłumów odcinam, podążając solo z siłą 

chcę w prawdzie z sobą wewnątrz znów czuć coś z życia, wciąż obraną drogą idąc 

a jeśli chodzi w jaźni o Kobietę, to wolę przyjaźń od związku 

mam wielki podziw dla Nich, odkąd wiem, że wgłąb mogę zyskać coś w środku 

Tam gdzie jest Miłość, jest też impuls, by hojnie darzyć Nią innych 

wraz z wiekiem wszystko bez Niej w życiu - złych klątw tłem, dla swych trosk mglistych; 

To Ona moją wewnętrzną ciszą, i niszą zarazem 

bo można odtąd mieć pewność - w Miłości wszystko naprawię 

Jeśli tylko Mniłchas jako postawa życiowa jest lekarstwem 

jest mi miło w myślach - natchnąć choć raz mym obrazem tę garstkę 

dzięki której czuję, że robię to nie tylko dla siebie 

chcę żyć wśród sensu przejść w mej drodze, choć nie wszystko natchnieniem