Truskawkowojabłkoworóżany 

Ho, ho, ho! I ja wcale nie udaję Mikołaja.

Trochę czasu już minęło, co? Swoją drogą, nie wiem dlaczego w ogóle zdecydowałam się przerwać to milczenie. Prawie roczne. Jeśli ktoś to przeczyta, to gratuluję, bo swoją najnowszą notką jakoś chwalić się nie zamierzam.

Bo i o czym mam pisać? Wszystko jest inne. I wszystko jest nadal takie samo. Tego się nie da zamknąć w jakichś tam niedoskonałych słowach. To tkwi w umyśle. Przepraszam. Za dużo tej durnej filozofii.

Patrząc na to zdjęcie, mam wrażenie, że zostało zrobione bardzo dawno temu, a równocześnie doskonale pamiętam te chwile, zupełnie jakby były wczoraj. Ostatecznie? Było to gdzieś na początku tego roku szkolnego. Jako dumna drugo-licealistka koniecznie musiałam poderwać jakiegoś metala. Sami wiecie jak to jest.

Ale, ale. Wcześniej też niespecjalnie dużo się działo w moim życiu, a mimo to zawsze miałam o czym pisać. Dlaczego się to zmieniło? Dlatego że rzeczy, które wcześniej musiały po prostu wypłynąć gdzieś szerzej, stały się dla mnie rzeczami, którymi wolę podzielić się z jedną osobą, może dwiema. Wolę to wszystko zachować dla siebie.

Co tu dużo mówić? Jest fajnie i tyle. To jest najgłupsze określenie, jakiego mogłam użyć, ale równocześnie najlepsze.

I wiecie, jakie było moje największe osiągnięcie minionego roku? Tym razem nie usłyszałam od ojca "Żebyś się zmieniła" wypowiedzianego zamiast życzeń świątecznych. Nie żeby mi zależało. To nic szczególnego. Sytuacja i tak nie jest taka, jak powinna i nigdy do końca taka nie będzie. Ale nie mam powodów do narzekań. Przyjęłam inną taktykę. Czy się opłaciło? I tak i nie.

I wiecie co? Prowadzenie kalendarzyka z terminami sprawdzianów, kartkówek etc. jest dla mnie całkowicie nowym doświadczeniem. Strasznym doświadczeniem. Aż się wszystkiego odechciewa!