Wpisany w los milczenia łyk

- to zdjęcie dedykuję Benenu, który nie wierzył, że to ja :P a jednak. ;)

     Nieustanna frustracja. Chociaż dzisiaj już znacznie mniej emocji. Łatwo się godzę. Może właśnie za szybko mi to przychodzi. I jednocześnie nie mogę przestać o tym myśleć. One wypełniają mnie od środka i zabierają siłę i chęci do działania. Nie ma kogo obwiniać. Nie warto się angażować za szybko się traci, za szybko się kończy, za bardzo boli. I budzisz się i wiesz, że coś jest nie tak. Taka świadomość z tyłu głowy, jak wyrok. Zdajesz sobie sprawę z jej obecności. Oszukujesz własny umysł. Jestem w tym naprawdę dobra.

     Powinnam się nauczyć. Widocznie można się przejechać niezliczoną ilość razy. Znowu przekonuje się, że powinnam być facetem. Byłoby prościej i nie miałabym tego problemu. Chociaż problem to za małe słowo to tragedia. Przecież moje życie się kończy. Trochę dramatyzuje. Generalnie chodzi o to, że coś się kończy, a w perspektywie nie ma niczego nowego. Czemu mnie zostawiliście?

     Nie chcę zwracać na siebie uwagi. Chcę być niewidzialna. Przynajmniej czasami. Nie chcę litości. Nie potrzebuję. Co cię to obchodzi? Nic, oczywiście. I dobrze. Mam swoją samotność. I źle, bo jestem samotna. Jak można tak bardzo czegoś pragnąć i jednocześnie się tego bać. I tylko żałuję, że wróciłam, że dałam się wyciągnąć, bo muszę wrócić. A nie jest to łatwe.

     Właściwie nie wiem jak będzie. W sumie nie mam na to wpływu. Jednyne czego mogę być pewna. To się nie skończy. Mogę udawać, że nic takiego nie ma. Ale za każdym razem będę się wzdrygać. Będę czuć. Ukucie. Zazdrości? Pewnie tak. I takiej bezsilnej złości. Bo nic nie mogę zrobić. Tylko się pogodzić, a ja nie umiem się z tym pogodzić. Muszę.

"Niełatwo jest uciszyć myśl

wzbudzoną bolesnym wspomnieniem.

Żyje w nas w ciągłym ruchu, kłębi się,

zadaje ciosy".