-pośród melancholijnej muzyki, która rozbrzmiewa w słuchawkach -

stoję w ślepym zaułku. dłonie po omacku szukają drogi. stopy stoją w miejscu. jakby na rozmiażdżonym szkle z milionem rozsypanych igieł. każdy ruch sprawia ból i mrowienie ciała. chciałabym szukać powrotu, jednak męka, daje ukojenie. przyzwyczaiłam się do szydzenia, uległości.

co noc. co noc zadaję sobie miliardy pytań, na które nie umiem odpowiedzieć. gryzą moje narządy od środka, osłabiając. krwawię. widzę krew. czuję krew. patrzę jak spływa krzepko po ciele. wykrzywiam usta w grymasie przy każdym zaciągnięciu nozdrzy mechanicznym zapachem. i gorzko płaczę wznosząc oczy do księżyca.  zadaję kolejne niezliczone pytania, na które nadal nie znam odpowiedzi.

tańczę w deszczu miliona zdarzeń. krople oplatają ciało jak winorośl, pnącą się ku chodnikowi, który błyszczy setką smutków i tysiącem rozczarowań. na chmurach kłębi się lekka biel, jakby nadziei, którą zaraz przygniata ponury granat i szarość życia.

burza kiedyś przeminie. 

lubię, kiedy nosem wodzisz po mojej szyi i opowiadasz o pogodzie, przerywając swój monolog, aby pochwalić zapach perfum. lubię, gdy bez uprzedzenia zjawiasz się i tak po prostu jesteś. aby pomilczeć, pouśmiechać się, posłać kilka złowrogich spojrzeń. zapalić papierosa. i nigdy nie musieliśmy wysłuchawiać 'przepraszam, że mnie nie było, ale'. obydwoje znamy swoje miejsce. jednak każde boi się niepozornej chwili, kiedy emocje wybuchną zbyt mocno i popłyniemy niszcząc wuybudowane szkielety mostów własnego życia.

codziennie przechodzę nie po drodze koło mostu. i patrzę na szalejącą rzekę, która sama w sobie wywołuje we mnie spazmy strachu. dłonie na barierce drżą i zaciskają się przy każdym szumie i łomocie fal. niedługo topienie marzanny. a może tym razem to ja będę tym odchodnym na dzień wiosny? i to ja zapłonę przy wzburzeniach wody.

poproszę o prawdziwą wiosnę.