- muzyczne wieczory przepełnione kłębami nikotynowej burzy -

umieram. zamieram. przymieram. wymieram. moja ciało kurczy się do joktometrów i zastyga niczym bruk chodnikowy w stałym miejscu. krzyczy, skomle, ujada, jęczy, wyje, milknie. milknie pod natłokiem stóp, przechodzących niczym smoła wylana na nieskazitelnie proste podłoże. stoję w miejscu. wręcz leżę. nie mogę się ruszyć. nie umiem. 

zagryzam wargi. nieświadomie do krwii. brzydzac się smaku, obserwuję spadające krople, niczym rosa o poranku z soczystej trawy na ziemię, która tym razem jest tureckim turbanem nóg. przez sekundy zastanawiam się co robię. nie umiem odpowiedzieć, zapominam. robię to powtórnie. i patrzę. 

obracam papierosa w palcach. przyglądam się żarzącemu punktowi. z nostalgią wydmychuję z płuc smolisty dym, obserwując siwe kłęby hordy osaczające ciało. wydymam usta w niezadowoleniu i znów. zaciągam się gorzką trucizną, a dzisiejszym wybawieniem. 

nie lubię zasypiać. kiedy w głowie znów dywergencja. wszędzie brak harmonii. nawet w pozie, która jest niewygodna. nawet w oddechu, który powinien być spokojny. nawet w ciemnościach, które pokazują zarysy mebli, przedmiotów.  nawet w ciszy, gdzie echem odbijają się od ścian słowa zeszłego dnia.

nie umiem się poddać.

zaniżam swój światopogląd każdym potknięciem, chwilowym zanikiem pamięci, bezmyślnym gestem.

zauważ mnie.