Słowo wstępu...

Jestem Malina, mam 170 cm wzrostu i ważę 43kg, chyba. To właściwie wszystko co wiem o sobie. Jest jeszcze jedna rzecz... A mianowicie panicznie boję się jeść, tyć, żyć i normalnie funkcjonować. Dotychczas moja codzienność opierała się na kaloriach, ćwiczeniach do całkowitego wyczerpania, płaczu i skrywanych emocjach. Jednak trochę się pozmieniało od kiedy zostałam przyłapana i skierowana do psychiatry. Tak, jestem anorektyczką, ale leczę się, pomimo że wcale nie chcę żyć normalnie. Tak jem, mimo że jedzenia nienawidzę. Tak staram się tyć, chociaż za wszelką cenę próbuję schudnąć. Witajcie w moim pełnym sprzeczności świecie! Niech nie zdziwią was moje limity kaloryczne tzn 1700kcal. Tak wiem, to kosmos, ale mniej się nie da, a i przy tym chudnę... Kiedyś byłam dobra w tym co robiłam, nie przekraczałam 300kcal, katowałam się ćwiczeniami, ale trudno jest się odchudzać, kiedy wisi nad tobą szpital.i kochane 6 kanapek na śniadanie (uwierzcie mi, tak się je w szpitalach :/). Bloga zakładam żeby mieć gdzie pisać w chwilach słabości, może żeby znaleźć wsparcie. To tyle, wszystkim tym, którzy nadal mogą pozwolić sobie, na głodzenie i powolne umieranie, życzę wszystkiego chudego ;*.