fuck Eating Disorder! 

Dzisiaj pierwszy dzień podjadania, jedzenia sporych porcji, nieodmawiania sobie niczego i NIELICZENIA KALORII!  M e g a  sukcesem był mój nieprzyzwoicie dobry humor. Śmiałam się dosłownie bez przerwy i wyszłam do ludzi! Nawet doceniłam wdzięki kilku kolegów z klasy, na których wcześniej nie zwracałam uwagi przez moje klapy na oczach. Nie myślałam zbytnio o jedzeniu. Często starałam się policzyć kalorie np ze śniadania, ale wynalazłam sobie sprytny sposób. Uczyłam się kiedyś takiego "czarnego wierszyka" o Mary Shaw. Jest długi i po angielsku, więc wyrecytowanie go sobie w myślach nie jest prostym zadaniem. I kiedy pojawia się myśl pt. "156kcal dodać 187kcal równa się... przecież zjadłam tylko 3/4 tego muesli, może jednak powinnam policzyć mniej" zaczynam powtarzać wiersz i.. od razu się uśmiecham :). Czasem skutkuje zwykłe: lalalala nic nie słyszę... lala.. W każdym razie wynik eksperymentu jest, jak narazie, superpozytywny. Chciałabym żeby tak było zawsze. Nawet się nie przejadałam do oporu, tylko jadłam to na co miałam ochotę i kiedy miałam ochotę. Oczywiście wyrzuty trochę mnie molestują, ale zawsze mam mój wierszyk. To takie skuteczne. Przeglądałam też forum, gdzie dziewczyny z ED chwalą się soimi sukcesami w walce z chorobą i to bardzo pozytywnie nastraja. Do tego spędziłam bite 6 godzin w towarzystwie mojej przyjaciółki, o której przez to głłupie odchudzanie, kompletnie zapomniałam. Bardzo się cieszę, że odważyłam się zrobić ten krok naprzód i za nic nie chcę wracać, do tego co było. Na pewno jeszcze nie raz będę się potykać, może nawet cofać się do punktu wyjścia, ale jak na razie widzę przyszłość w różowych barwach! To tyle. Mam nadzieje, że wszystkie dziewczyny, które chciałyby coś zmienić w swoim myśleniu i postrzeganiu świata, w końcu podejmą właściwą decyzję i wyruszą w tą długą podróż po szczęście i zdrowie.