34

Usiadła na ławce z ironicznym uśmiechem na twarzy. W tej chwili nie zagrażało jej już nic. Straciła wszystko.

Czytała jego ostatnie wiadomości, miała łzy w oczach, ale mimo to zdobyła się na ironiczny półuśmiech. Nie widziała się z nim od kilku miesięcy, ale dokładnie zapamiętała każdą rysę jego twarzy, jego uśmiech, błysk w oku. Pamiętała zapach jego perfum i barwę jego głosu. Wszystkie spędzone razem chwile przelatywały jej przed oczami, nie mogła tego znieść. Bolało, rozdzierało ją od środka na kawałki, ale teraz już tylko ból przypominał jej, że kiedyś był. 

Tęskniła za rozmowami z nim, niby zawszę był kolegą, ale coś ją do niego ciągnęło, nie potrafiła przyznać sama przed sobą, że jej na nim zależy. Po jakimś czasie mu się znudziło, nie chciał dalej tego ciągnąć, dopiero wtedy tak na prawdę zrozumiała jaki Skarb mogła mieć.

Pierdolona miłość  :/