***

Artefakt

Nie wymykaj się, moje serce. Zostań

i przynieś haust światła,

o jakim marzy przyszłość.

Odnajdź mnie w powszednim śnie

naucz się na pamięć uśmiechu.

Palce, jak zwykle łatwowierne,

błąkają się po mapie

Twoich myśli.

Zagrzmi potęga życia

namaluję je sobie kolorowymi kredkami.

Odwrócę się po raz ostatni,

niech przebrzmi dzwon przeszłości.

Spojrzę w dal, tam, gdzie słychać

słodko-kwaśne słowa.

Przebudzi się we mnie osobiste niebo,

żebym mogła zapoznać się

z Twoim sercem.

Twój wykrzyknik zamienia się

rolami z moim pytajnikiem czy spiszę

wreszcie ciąg dalszy historii?

Po przeszłości nie zostało ani słowa.

Stało się zbyt wiele,

więc dlaczego wciąż uciekam?

Dlatego też idę za Tobą,

niby Twój stróż; na rozdrożu pilnuję,

abyś trafił do celu.

Obumrze w nas tęsknota, chciwa nostalgia

stanie się artefaktem.