***

U wezgłowia ziemi

Ucieleśnione jutro, słowa nie do pary

które serce przysparza więcej bólu?

Szlaki przedeptane

podeszwami piechurów,

drogi wiodące ku schodom

do przeszłości zacieram za sobą westchnienia,

których nikt nie żałuje.

Pora zapomnieć

o gwiazdach

najwyższy czas pozbyć się księżyca,

którego słony blask łechce sny.

Nie zapomnij zostawić na pamiątkę

modlitwy niech jej słowa zrodzą

nieokrzesane noce,

życiorysy spisane przez Galla Anonima.

Najwyższa pora wznieść dom

z kart, przekonać się, że wystarczy

obosieczny język, żeby zostawić

nieuśmierzone rany

na zbyt cienkiej skórze.

Pozostawię po sobie kilka

serdecznych kamieni

nasyć swój głód na szczęście.

Pobocza, które pozostaną nieprzyjazne,

skończą się u wezgłowia ziemi,

na krańcu teraźniejszości upadłej,

uwięzionej na granicy między życiem

a zbawieniem.