***

Nie zasłużą na spełnienie

Prostoduszna, pokorna cisza

czeka cierpliwie u wezgłowia

Twojej kołyski.

Moja przyszłość staje się ciałem,

którego nikt tutejszy

nie pożąda.

Słowa, na jakie nie zasłużyłam,

toczą się same, niby zbyt ciężkie łzy.

Spazm litości obejmuje duszę,

wdziera się do umysłu

nie ma już nic poza światłem,

poza lękliwym spojrzeniem

prosto w życie.

Przymierzam wciąż

ten sam płaszcz, utkany z gwiazd,

które nie są już potrzebne.

Nie wiem, czy sny są przypadkowe

czy rzeczywiście nie myślę

ani o Tobie, ani o sobie.

Strach, ten marny pocieszyciel,

jest najwyżej wspomnieniem chwil,

kiedy szczęście czaiło się za rogiem.

A dziś? Zderzają się drogi,

kolidują antypody nic mi się już

nie należy,

na nic więcej nie czekam.

Moje serce odnalazło własny bieg.

Wiatr przystanął w połowie drogi.

Piękne są bezludne miasta.

Piękne pragnienia,

które nigdy nie zasłużą na spełnienie.

Czy to cisza, czy lęk

odgadniemy tę zagadkę.