Popłuczyna ideału

By nie popaść w kłopoty i ocalić swe serce 

kobiet stworzonych do roboty i do niczego więcej 

należy unikać - piszę o konkretnej larwie 

która stanowiła duplikat, dopóki jej nie przejrzałem 

Mówię o tym, że była popłuczyną ideału 

pierwotnie jak obrys z najpiękniejszego obrazu 

który pomimo szorstkiego wnętrza, mówi mi: Nie wariuj! 

bo nie chce bym się w niej zatracił tak od razu 

Lecz gdy już do tego doszło, tropiła następnych 

bo już wiedziała, że mnie może brać za pewnik 

swoich sukcesów w omamianiu naczelnych idiotów 

na kawałek ciała bardziej piękny od reszty przymiotów 

Rozgrzeszam się w tym wierszu, gdyż zrobiłem z siebie durnia 

uległem jej urokowi, pomimo że wewnątrz zbutwiał 

ów potwór bez kręgosłupa przystosowany do reszty 

uosabia sól w oku, bo zdołała wszystko spieprzyć