Oddaję w tym wierszu to, co wam towarzyszy 

począwszy od braku sensu w życiu coraz szybszym 

po permanentne poczucie osamotnienia podczas ciszy 

a skończywszy na biedzie i zimnie tak dokuczliwym 

Nie szukam przyczyn, dlaczego znaleźliście się na dnie 

a jeśli nawet przez wódę, to nie oceniam tego - tym bardziej 

że z wyższym kierunkiem waszych działań w życiu 

podczas upadku mknie z bólem napływ już za dnia w piciu 

zwyczajnej chęci, by zapomnieć po prostu o nim 

Choć wasza desperacka chęć bycia zauważonym 

niewiele daje, tym bardziej że działacie co dzień jako anonim 

to jest mi was żal tak zwyczajnie - zwłaszcza gdy macie zwyczaj wzrokiem nas gonić 

Nie czuć jest najgorzej - odczuwacie to będąc na głodzie 

pozostawieni na lodzie w tym waszym straszliwym smrodzie 

Nie próbując nawet dociec, jak znosicie ten obłęd 

bycia bezdomnym, życzę wam, aby te pieniądze 

które dostajecie w postaci nędznych groszy 

nie zhańbiły was do reszty, tak by wasz niemy okrzyk 

choćby po śmierci wzbudził emocje - aby wasze przez łzy oczy 

tak szkliste, mogły docenić tłumy przekorne, jak zdychacie nieprzytomni...