Polemika ze śmiercią

To pierwsza i ostatnia moja rozmowa z Tobą

najbardziej szczera i trudna zarazem, bo jesteś zmorą

przychodzisz zawsze nie w porę i na krzywego ryja

zabierając w sposób brutalny wszystkich tych, dzięki którym wiem czym jest moc i siła

łącznie z tym wszystkim co mi czas na ziemi umila.

Nie patyczkujesz się z tymi, którym zabierasz skarb

i nieważne czy była to wesz, czy ktoś przy kim moje życie nabiera barw

rozwalasz we mnie wszystko od środka

od momentu gdy wiem że już Go lub Jej nigdy nie spotkam.

Mam ochotę Ci napluć w Twoje wredne oblicze

gdybym tylko wiedział gdzie masz policzek

najgorsze jest to, że się z Tobą nie rozliczę

za to że zabierając ich, kradniesz ze mnie wciąż życie

a Twoim chytrym i utartym z planem

jest to bym przeżył wszystkich, bo wtedy nic tu ze mnie nie zostanie

dopiero wtedy uznasz że możesz z mych resztek brać tyle ile zechcesz aż mnie wykończysz na amen.

Jedynie czas pozwala mi wyleczyć rany,

bo gdy Twoja obecność wszystko plami

to tylko on sprawia że mogę się karmić

życiem innych, dopóki się znowu nie pojawisz.

Nie mam Ci już nic więcej do powiedzenia

nie chcę z Tobą igrać, bo wiem że przegram

Tylko Bóg Cię pokonał, On mym punktem odniesienia

w walce z cierpieniem które dajesz, gdy zabierasz jestestwa.

Obiecuję Ci że do rozmowy z Tobą nie wrócę

bo już wiesz jak gardzę Twoim urokiem

spocznij na laurach, byle bym tylko nie musiał gdzieś w buncie

zbliżać się do Ciebie - tak jak wtedy - w złości upiornej.