Smutek

Już tak długo jest ze mną że zapomniałam jak to jest odczuwać radość.

Nie pamiętam kiedy ostatnio czułam wewnętrzny spokój.

Ostatnie dni, to koszmar. Wszystko doprowadza mnie do łez. Modlę się o śmierć, bo wciąż brakuje mi odwagi.

Może to dziecinne ale potrzebuje swojego człowieka. Kogoś kto mnie pozna, taka jaka jestem i w pełni z pełną gamą wad i zalet pokocha. Pokocha i nie zostawi mimo świadomości moich wielu wad.

Tego jak potrafię płakać na serialu/filmie czy pod wpływem wsruszajacej, smutnej lub bardzo inspirującej historii.

Tego że gdy wpadam w złość z oczy lecą mi potoki łez,

Tego że złoszczę się głównie na siebie,

Tego że nie za bardzo lubię być w tłumie ludzi,

Tego że czasem boję się podjąć wyzwania bo nie wierzę że sobie poradzę,

Tego że często milczę bo nie wiem co powiedzieć, albo nic mądrego nie przychodzi mi do głowy,

Tego że ciągle mam wątpliwości

Tego że czasem chce zostać sama, cały dzień przeleżeć w łóżku

Tego że są dni w których głównie płaczę

Tego że przed okresem ciągle coś wyprowadza mnie z równowagi

Tego że nie lubię kwiatów i firan w oknach

Tego że sprzątanie uważam za nudne zajęcie

Tego że kocham kawę, zwierzęta i noc

Tego że pieniądze i piękne auta są spoko ale mi nie imponują

Tego że nie lubię upałów i słońca w nadmiarze

Tego że nie znam dobrze języków obcych

Tego że nie umiem przyjąć komplementów

Tego że ciągle analizuje wszystko co jest do mnie mówione

Tego że wciąż szukam w sobie wad

Tego że mój mózg potrzebuje ciągłych wyzwań i często się nudzi

Tego że boję się opinii innych

... I wiele innych

Kogoś kto wiedząc o mnie to i więcej wciąż będzie chciał zostać a wszystko to będzie dla niego ekscytujące i do zaakceptowania. I jeśli jego wady będą dla mnie tym samym będę w raju i już nie będę chciała umierać.

Do życia wystarczy jeden człowiek, mój człowiek.

Na te banalne o tandetne dobre i złe. Aby wspólnie cieszyć się z skukcesow i opijac smutki. Żaden skukces nim nie będzie gdy nie mamy z kim go dzielić.