Wspomnienia.

Wspom­nienia kształtują życie.    

Nic tak nie pod­rażnia oczu jak wspomnienia.    

Bo cza­sem trze­ba się uśmiechnąć.
Tak mi­mo wszys­tko, spróbo­wać na no­wo żyć.
Przes­tać żyć w klat­ce zbu­dowa­nej z mie­szan­ki wspom­nień i nies­pełnionych marzeń.
Dać z siebie wszystko.
Dla siebie i tych, którzy nasze­go uśmie­chu są warci.    

Niektóre wspom­nienia trze­ba szczególnie sta­ran­nie przyk­le­jać do ser­ca, żeby nie zer­wał ich po­wiew czasu...

Cza­sem war­to przejść się brze­giem włas­ne­go życia
uchy­lić drzwi duszy
by mogło wkraść się słońce
wsłuchać się w szum serca
przy­siąść na pias­ku wspomnień
by zro­zumieć przypływy smut­ku
i po­godzić się z odpływem nies­pełnionych nadziei.    

Na Jej ser­ce spadł śnieg wspomnień...
Zamarzło.    

Chciałam mieć Ciebie, a nie wspom­nienia o Tobie...    

Miej­sca z daw­nych lat po­la mi­nowe przypominają
Gdy do nich pow­ra­camy wspom­nieniami wybuchają    

Tęskno­ta - kiedy po 30 la­tach od je­go śmier­ci ty na­dal codzien­nie nak­ry­wasz stół dla dwóch osób,

bo żyjąc wspom­nieniami za­pomi­nasz, że je­go już daw­no tu nie ma.    

W dzi­siej­szych cza­sach za­nika ma­gia fo­tog­ra­fii.Te­raz ro­bimy słod­kie zdjęcia na nk,z który­mi nie łączą się żad­ne wspom­nienia.

Zdjęcia ro­bione tyl­ko dla komentarzy.    

Nie mam złych wspom­nień, mam te, które mnie cze­goś nauczyły.