Sen.

Bo gdzieś na skra­ju snów i marzeń. Stoisz ty.    

'Na­wet już w snach nie pot­ra­fię zna­leźć nas.'    

Za młodzi na sen, za starzy na grzech.

Przy­jaciele-ar­tyści: rzeźbia­rze naszych dusz, znaw­cy snów, kreatorzy marzeń...    

Źle z na­mi, gdy uważamy sny za realia.
O stok­roć gorzej, gdy uważamy realia za sny...

Gdy­byś tyl­ko wie­działa, ile już przeżyłem z Tobą pięknych chwil ... w moich snach.    

Zno­wu miałem piękny sen, budząc się jed­nak doszło do mnie że jes­teśmy od siebie da­lej niż tyl­ko dzielące nas kilometry.    

Te­raz boję się na­wet spać. Odkąd zaczęłam spo­tykać Cię w snach.    

Te­raz wiem, że sen może stać się rzeczy­wis­tością...
Tyl­ko dlacze­go nikt mnie wcześniej nie up­rzedził, że ten zły też?!    

Umieram już.
Proszę Cie nie budź mnie z te­go snu.    

W snach reali­zują się myśli, o których nie marzy­li powieściopisarze.    

Czas płynie nieubłaga­nie. Niczym deszcz za­ciera śla­dy moich stóp. Były tam jeszcze wczo­raj, dziś nie sposób odróżnić ich w błot­nistej ziemi. Dlacze­go więc no­ce mi­jają mi bez snu, w przepłaka­nych wspom­nieniach? Może to świado­mość pa­mięta, którędy doszłam do dziś? Może to tyl­ko mo­je tłumacze­nie... A może wciąż stoję w tym sa­mym miej­scu? Po­mimo deszczu.    

Każde marze­nie to ma­gia zaklęta w snach.    

Mo­je sny są niep­raw­dzi­we, ale bo­je się te­go że w końcu staną się prawdą.