Stara miłość...

Sta­ra miłość nie rdze­wieje, ona tyl­ko pok­ry­wa się mchem...

Sta­ra miłość nie rdze­wieje, ale jeśli zaj­dzie pleśnią to struć się można. 

Stara miłość nie rdzewieje.

Rozkładająca się sta­ra miłość cuchnie wspomnieniami...

Sta­ram się nie za­gubić w ciem­nym za­kamar­ku ser­ca, by później po omac­ku od no­wa wciąż tam szu­kać ciebie. Jes­teś mym światłem w ko­morze miłości.    

... zna­jomość, przy­jaźń, miłość... wszys­tko to kwiaty Nasze­go życia...
... zna­jomość to kwiat pol­ny...nie wy­maga sta­rania... dba o niego na­tura...
... przy­jaźń to kwiat w Naszym ogródku... sa­ma na­tura nie wys­tar­czy... pot­rze­buje też Naszej pielęgnac­ji...
... lecz gdy kwiat przy­jaźni prze­sadzisz do do­niczki... gdy zmienisz go w miłość...
... ooo, tu­taj na­tura Ci nie po­może... tyl­ko od Naszej pielęgnac­ji za­leży jak długo i pięknie będzie kwitł...

War­to sta­rać się, by nasza miłość zno­wu miała osiem­naście lat i mo­tyle w brzuchu.    

A miłość nieśmier­telna, na­wet gdy po­pełnia sa­mobójstwo - nie umiera. Dla­tego nig­dzie też nie ma gro­bu. Bo miłość to czas. To każda chwi­la. Co była, jest i nig­dy się nie zat­rzy­ma. Na­wet gdy już daw­no za­pom­niana. I gdy wy­daje się, że tyl­ko sta­ra fo­tog­ra­fia o niej przy­pomi­na, ona trwa w ser­cu każde­go, kto się z nią zet­knął...

Nie sta­raj się roz­dzielać miłości między blis­kich Ci ludzi. Spraw, aby Two­je ser­ce było jeszcze większe.    

Uczu­cie miłości mie­dzy dwoj­giem ludzi jest słod­kie i ład­ne jak je­sien­ne jabłko. Lecz gdy mo­noton­ność i pow­tarzal­ność sza­rych dni obierać ich zacznie z uczu­cia i ro­zet­nie os­trym nożem słów na dwie połówki te­go jed­ne­go jabłka to na­wet jak­by na sto spo­sobów próbo­wać złączyć te dwie połówki roz­ciętej miłości nie za­leżnie jak by się sta­rali zes­po­lić znów w je­den owoc to i tak na pier­wszy rzut oka będzie wi­dać, że coś nie tak z tym jabłkiem i że zaczy­na się bar­dzo szyb­ko psuć. 

Sta­raj­my się nie umierać z miłości, która nie była śmier­ci warta.    

Ludzie są śmie­szni. Wszys­tko do­pasują do swo­jej sy­tuac­ji. Raz po­wiedzą, że "dwa ra­zy nie wchodzi się do tej sa­mej rze­ki", in­nym ra­zem, że "stara miłość nie rdzewieje".    

Sta­ra miłość nie rdze­wieje tyl­ko siwieje.    

Sta­ra miłość, którą się w so­bie no­si nie poz­wa­la roz­kwi­tać nowej.

Sta­ra miłość nie rdze­wieje. Ta pier­wsza miłość jest naj­większa i na całe życie. Na­wet jeśli nie będzie się z tą osobą, na­wet jeśli będzie się próbo­wało za­pom­nieć al­bo będzie się prze­kona­nym, że to już zam­knięty roz­dział to tak nap­rawdę po ja­kimś cza­sie to wra­ca. Wra­ca za każdym ra­zem, gdy się tą osobę wspo­mina. O tej pier­wszej miłości się nie za­pomi­na. Na­wet ta szcze­nięca miłość może się oka­zać tą na całe życie.

Nieod­wza­jem­niona miłość jest naj­trud­niej­szą drogą do prze­bycia.