kiedy w kalendarzu luty a w duszy listopad. wyczuwalne wzloty i upadki. człowiek nie wie co począć i pali papierosa za papierosem, co nie daje żadnej satysfakcji. jedynie drapanie w gardle. codzienność jest taka przytłaczająca. nudna. kolejny cios. kolejna rana, niezbyt głęboka aby zagoiła się na czas. nikt by się nie spodziewał, że.

jeden stopień wyżej. tak się czuję, można rzec. jeszcze parę miesiecy temu wróg teraz zwykły człowiek, znajomy. brak uszczerbku na zdrowiu i psychice. pierwszy raz bez strachu mogłam powiedzieć co myślę, wysłuchać szeptu, głosu, po prostu słów, nie krzyków. przytulić przyjacielsko, czy z uczuciem pogłaskać po policzku, zamiast z drżeniem dłoni wymuszać odrobinę czułości. wypić ze spokojem herbatę, bez tłuczenia szklanek. i odejść. bez przerażających szantaży, zastraszeń czy gróźb. czlowiekowi skrzydła kiełkują ze zdziwienia. pozytywnego zdziwienia i zrozumienia. każdy popełnia błędy.

bliskość. lubię. to przerażające, że z weekendu na weekend, coraz bardziej uzależniasz się ode mnie. a ja uciekam i powracam. jak rosa w każdy letni poranek. nie umiem tego opanować. jakby ostatni ratunek, jakby innego nie było. i powtarzam, że tak dalej nie może być, a ty zamykasz mi usta, w najwspanialszy sposób, prosząc o chwilę ciszy. jednak ja nadal staram ci sie wytłumaczyć, że tego nie chcę. to idzie w stronę przyzwyczajenia, czegoś normalnego. nie rozumiesz. nie chcesz mnie zrozumieć. przekupujesz, znając moje słabości i czułe punkty. podobno nieświadomie. przytłacza mnie to. a może boję się, że i ja jestem uzależniona od twojego dotyku, głosu, spojrzenia?

a podobno jestem niezależna.

prześwity.

sny z przeszłości.

jakby dopiero co się wydarzyły.

realistyczność.

i mgła.

boję się ich.

dusza zamyka sie z dnia na dzień.

nie chce wykrztusić z siebie nic.

jakoś przestały mnie cieszyć małe rzeczy. nawet słońce w dzień. nawet gorąca herbata na przerwie. nawet powrót do domu.

ale walczę z tym.

bo tak nie wolno.