Deszcz...

Moje wspomnienia były, są i będą, nawet jeśli związane są z osobą, której nie ma już w moim życiu.

Deszcz najprawdopoddobniej już zawsze będzie przypominał mi jego. Kiedy za oknem widzę spadające krople z nieba, momentalnie wyobbrażam sobie tą noc, spacer, mokre ciała, ławka. To był wieczór nieplanowany, spontaniczny, a jeden z najwazniejszych.

Dziwne uczucie kiedy czegoś nie ma, a daje o sobie znać chcąc pozostać w moim sercu jak najdłużej.

Skłamałabym gdybym powiedziała, że jest mi to obojętne, chociaż tak myślałam, jeszcze do niedawna. Nie potrafimy być sobą, kiedy czujemy sentyment. Ja właśnie go czuje.

Jest coś co, sprawia że nie potrafimy się czasem dogadać, myślimy jedno, mówimy drugie, ukrywamy wiele spraw, powstrzymujemy się od pewnych słów. Ten hamulec emocjonalny jest czymś nieopisanym. Świadomie uciekamy od siebie, chociaż doskonale wiemy, że coś nas do siebie ciągnie. Łączy nas deszcz, a każda jego kropla jest wspomnieniem. Ich natłok sprawia, że jest do czego wracać, co wspominać, o czym rozmawiać, lecz deszcz jako symbol zniszczenia i smutku powoduje, że boimy się zrobić jakikolwiek krok dalej. Możemy porozmawiać o każdej kropelce z osobna, lecz nie stworzymy już nic nowego.

Choć mówią, że nie wchodzi się 2 razy do tej samej rzeki słyszałam też kiedys, że ciągłe rozstnia i powroty to po prostu przeznaczenie. Dlatego wszystko wyklucza sie parami, nie jestem w stanie przewidziec przyszłośći. Lecz nie potrafimy mieć chyba stałego kontaktu, wszystko zawsze kończy się inaczej niż bym chciała. Najprawdopodobniej jedno z nas zaraz przestanie się poruszać i ostatnia wspólna chwila stanie w miejscu na długo. Możliwe, że po długim czasie, znów ktoś wykona pierwszy krok, a cały cykł będzie się powtarzał. To nie ma konca? Najprawdopodobniej.

Wszystko ma początek i koniec, jak poemat. Nic nie trwa wiecznie, niebezpiecznie jes wierzyć w to, że coś trwa wiecznie, dlatego pytam, jaki koniec będzie dla nas?