Nie wiem, co się dzieje. Co się dzieje? Co się... Dzieje?
Dlaczego ta cała agresja, która we mnie siedzi, ujawnia się akurat teraz? I dlaczego to akurat TERAZ postanowiłam, to co postanowiłam? Czyli wyżalanie się, tudzież mówienie o tym co czuję ograniczone do absolutnego minimum. Zero pyskowania, wywoływania kłótni, choćby za cenę szczerości. A wszystko po to, żeby ułatwić innym życie. I już nie będziecie się o mnie martwić, nie będziecie się wkurzać. Będę cierpieć sama, mimo że nie potrafię. Cierpienie. Jakie to ładne, mocne słowo. Ale ja wiem, co ja czuję. Mimo iż nie powinnam. Nie mam powodu.
Droga pani K., dziękuję za to, co pani robi. Ale umyślne prowokowanie mnie, może się skończyć niezbyt fajnie.
Droga koleżanko z klasy, opanuj troszeczkę swoje zachowanie, gdyż dzisiaj na angielskim, byłam gotowa rozpierdolić Ci główkę.
I tak żadna z tych osób tego nie przeczyta, ale mam to gdzieś...
Tak samo, jak mam gdzieś, jak nazwała mnie dzisiaj babcia i to, że mnie przeprosiła.
Chciałam kochać ludzi. Chcę kochać ludzi. Ale ich nienawidzę.
Nie zawołam o pomoc. Już nie.
Z mojego gardła wyrywa się nieme wycie, paznokcie kierują się ku skórze, by orać ją czerwonymi pręgami, a ja tylko sprawiam, że wiotczeją mi mięśnie i leżę wgapiając się w ścianę.
A może przesadzam. A może nie.
Tyle myśli o samookaleczaniu. Tyle myśli samobójczych. Powoli umieram.
A może jestem tylko gówniarzem.
A może jestem tylko gimbusem.
A może jestem tylko niczym.
A może to co mówię, piszę, robię jest żałosne.
Pewnie tak.

Błagam, pozwól mi umrzeć.