cicho i ciemno, i mi jakoś lżej na sercu, bo nie wiem, bo chyba dziś zdałam sobie sprawę że nieważne jak bardzo będziesz mnie denerwował, jak bardzo będziemy się kłócić- zawsze będziemy się kochać nawzajem. Będziesz znosił moje humory i cierpliwie mnie przytulal, a ja cię będe odpychać a ty mnie będziesz przytulał znów i znów bo tak trzeba, bo będzie tak zawsze i nic się nie zmieni. Bo jesteśmy siebie warci. 

Nieważne, ile lat minie.

Niebawem drugie juwenalia już razem. Drugie. Obchodziliśmy walentynki już DWA RAZY. Nasze drugie wspólne wakacje. Warto? Oczywiście że tak. Wiem, że czasu spędzonego z tobą nigdy nie będę żałować.

I uśmiecham się teraz, bo spytałeś mnie dziś kiedy bierzemy ślub.

Czemu to wydaje się takie nierealne? Przecież jesteśmy już pełnoletni. Jeszcze tylko rok szkoły a wtedy... albo wóz, albo przewóz.

Nie chcę o tym myśleć. Chcę się cieszyć, że cię mam. 

Czasem możesz tego nie widzieć. Bo chyba ja sama nie chcę widzieć. Jak bardzo uzależniłam się od twojego uśmiechu i zapachu. Od leżenia na twoim ramieniu. Oparcie się na tobie kiedy siedzisz obok jest dla mnie naturalne jak oddychanie. Nie może być inaczej. Jesteśmy stworzeni do przytulania siebie nawzajem. Do pomocy, kiedy jest ciężko. Nie ma w tym nic dziwnego, tak jest i będzie. 

Słowo "zawsze" staje się przy tobie trochę bardziej realne, niż kiedy jestem sama. 

Oczy i usta śmieją mi się na twój widok. To wystarczy.

Twoja obecność.

Tylko twoja obecność jest potrzebna mi do szczęścia.