Przestalam pisać przez co straciłam zdolność do wyrażania uczuć. Tracąc tę zdolność zaczęłam wszystko dusić w sobie i często nie umiem wytłumaczyć co właśnie czuję. A może nigdy tego nie umiałam? Tak samo jest teraz: nie umiem nawet przelać na klawiaturę tego co naprawdę bym chciała. Zamykam się w swojej głowie. Czy mam zbyt wielkie wymagania co do związków? Czy to co widzę u innych par to tylko ich wyidealizowany obrazek? Czy jest wprost na odwrót? Nie mam żadnych wymagań, więc dostaję to, co dostaję (czyli nic)? Kto może to ocenić? Czy jest jakaś inna osoba oprócz mnie samej? Jak mam wytłumaczyć to co czuję skoro mnie o to nie pytasz? Dokładnie wiem, że nie jestem idealna i boję się, że rezygnując z tego co mam nie będę już mieć niczego lepszego. Ale czy może być coś gorszego niż teraz? Mam wrażenie że pytania są moimi odpowiedziami.