Jak niebo szuka gwiazd tak jak

... szukam ciebie.

Jestem ci wdzięczna za te "my", nie "ty", bo pokazałeś mi tym ile mamy razem siły że nie jestem sama z problemami i że się z nimi utożsamiasz. 

Jesteś uosobieniem moich lęków.

Boję się, że któregoś dnia nie będę mogła już się bać, że cię stracę. Boję się tego braku lęku.

Jesteś najpiękniejszym i najbardziej rozbudowanym epitetem jakim ludzie mogli przeczytać.

Nie mogę cię zrozumieć. 

Sama nie rozumiem wszystkich uczuć do ciebie, ale wiem, że kiedy następnym razem cię zobaczę, ucieszę się jak zawsze. 

Lubię słuchać, kiedy mówisz mi, że mnie kochasz.

To proste. Zatopić się w chwili i skupiać się na jednej rzeczy, zamiast na tysiącach.

Zwolnić.

Pozwolić się kochać, i kochać cię najmocniej na świecie.

W nocy szukać blasku twoich oczu w blasku gwiazd. Niestety bezskutecznie.

Obudzić się w pustym łóżku, ale cała pełna twojego zapachu.

I mieć pewność, że twoje przytulenie będzie takie, jak zawsze. Że jutro nic się nie zmieni. 

Bo nie można przestać kochać w ciągu 24 godzin. 

Pielęgnować dziś, bo jeśli dziś poczujesz do mnie niechęć, jutro minutę później od tej pory możesz już mnie nie kochać.

Nagle wszystko (a może nie wszystko, może tylko bardzo dużo) zawisło w próżni, w której mogę dostrzec jedynie ciebie. Ja już tak będę jechał do ciebie w nieskończoność.

~Jacek Podsiadło

poeta, który ubiera moje uczucia w swoje słowa.