z ogródków na dole unosi się zapach letnich imprez, na których ludzie pachną trochę wiosną, a trochę potem. przypomina mi się młodość, jakies 2 - 3 lata temu. włączam zdjęcia, obserwuję. chyba nie chce mi się wierzyć, że ja to ja. owszem, oczy te same, ale ciało jak doklejone ze zdjęcia z przedszkola. teraz jest inaczej. przed dwudziestką zaczynają robić się zmarszczki. jestem kobietą. nie wiem, od kiedy ci wszyscy zaczęli mówić mi per pani. eyeliner na oczach czy czerwona pomadka to raczej nie jest wyznacznik. może od kiedy dostałam dowód osobisty? nie, zbyt podręcznikowe. albo jak świadomie założyłam mała, czarną sukienkę pomijając resztę garderoby? sama nie wiem. nie wiem też, jak zachowują się kobiety. kiedy byłam dziewczątkiem, wszystko było prostsze. opowiadałam dziwne historie, wzdychałam wiernie w stronę nieba, przewracając oczami, i chyba to działało. opowiadałam o moich bohaterach z książek, w wersji dla opornych wcale nieśmieszne kawały. ta rozprawa dlatego, że marzy mi się gorący romans. dlatego sztuka randkowania dwudziestolatków jest taka trudna. trudno połaczyć wizję ucieczki każdego dnia i taniego buntu z wyglądem poważnej osoby. trudno pogodzić naiwne porywy serca z zobowiązującą datą urodzenia w papierach. bo jestem raczej fajna niż ładna. pamiętam stwierdzenia 'git dziewczyna', za to 'śliczna' nie mogę sobie przypomnieć. właściwie nie porusza mnie to wcale, bo skóra zbieleje, a ja zostanę zawsze. o siebie zwykłam dbać.