jedna rzecz nigdy się nie zmieni. ludzie widzą to, co chcą widzieć. jest mi strasznie przykro, 

że non stop spotykam się z takim zwątpieniem w moje możliwości. na prawdę. nie ma chyba

większego demotywatora. święta nigdy nie byłam, ale boli mnie to ciągłe doszukiwanie się

moich potknięć, które mogłyby w końcu doprowadzić do mojego upadku. i przykro mi, że

wciąż - niezmiennie już od kilku lat - to ta najbardziej (tak przynajmniej mi się wydawało) w

porządku osoba dąży do tego, aby mnie zniszczyć. chciałam spokoju i zawieszenia broni. serio.

myślałam, że jesteśmy dorośli i do niektórych spraw potrafimy podejść dojrzale i na jakimś

poziomie. niestety się pomyliłam. życie jest za krótkie na wieczne rozdrapywanie starych ran,

ale niektórym z tym jak widać dobrze. w porządku. mnie to poboli, ale kiedyś przestanie.

swoje błędy staram się neutralizować dobrymi uczynkami. zaczynam od nowa i czy w to wierzysz,

czy nie, dążę do samoulepszenia. a ty dalej doszukuj się fermentu. żyj z tą swoją chorą saty-

sfakcją, że wiecznie triumfujesz i byłeś ''tym lepszym''. zmiana? ja przynajmniej jakoś 

próbuję, a ty wciąż tkwisz w jednym, martwym punkcie. dla mnie to przeszłość. i cieszę się, że

wreszcie ją zamknęłam. gratuluję, wygrałeś. zadowolony?

ale na szczęście

został już tylko tydzień i znów wszystko wróci do normy. po prostu chcę, żebyś wrócił i znów mnie przytulił.

jesteś jedynym i niezastąpionym lekarstwem na tą chorą, żałosną i nic nieznaczącą już przeszłość. 

M. <3