Budulce wewnętrznych labiryntów

To takie piękne, że nadajesz sens życiu 

po czasie mięknie dalej me serce - ten nastrój bez liku 

daje i zabiera, gdy wypełniam gdzieś czymś znów 

we wspomnieniach tu i teraz ten czasu wehikuł 

Ze strachu wierzyć znów zamierzałem w ten rytuał 

z bigoteryjnym arsenałem mdlałem w swych ruchach 

by niedługo potem skumać, że się wygłupiam 

sądząc, że wysłucha ktoś duszy uwięzionej w swych furtkach 

w których dosłownie każda z nich była otwarta na innych 

by teraz z mozołem majaczyć, że odnawiam labirynt 

i wciąż chronię siebie przed innymi, nim na koniec pojmę 

że to ja jestem w dalszym ciągu sam sobie wrogiem 

Ten wróg w odbiciu lustra towarzyszy mi ciągle 

to przez niego i dzięki niemu zarazem wygodniej 

przeżyć życie z miłością w sercu bez ujścia na zewnątrz 

po to by śnić co noc sens swój w przeczuciach za przeszłość 

To dzięki niej oddawałem i oddaje się wspomnieniom 

i to właśnie ona utworzy ów labirynt w codzienność 

a dojście do tryskającego źródła jest tylko jedno: 

Po prostu żyj i kochaj, a odnajdziesz w sobie to sedno!