Życiowy śpioch

Ja się tego wcale nie wstydzę, a wręcz dobrze mi z tym 

że życie całe gdzieś spłynie, a pamięć powie mi bym 

przestał swoje plany stosować znowu w formie obietnicy 

i niedokonanych dokonań, by niczym popiół z popielniczki 

spłonąć na starcie, gdy z ukrytych barier wgłąb mnie zliczyć 

dam radę te wszystkie okazje, które doraźnie słowem w ciszy 

przelałbym dawniej na papier - po prostu poprzez ich wpływ 

na mnie, zdałem sobie sprawę, że koniec końców coś mnie zniszczy 

A w zasadzie mój zapał - by sił nabrać dopiero we śnie 

i tam wśród działań znaleźć swoje miejsce 

Zawsze mogę więcej zechcieć, by to napotkane szczęście 

wziąść w całości, ogarniając po horyzont całą przestrzeń 

Taki właśnie jestem, i nic się nie zmienia u mnie pod tym względem 

dalej sięgnę i wezmę to, co w matrixie jest niebieskie 

Żyję przecież w iluzji swych snów i z nich czerpię to, co jest piękne 

by jako życiowy śpioch, po pracy, snu chcieć jeszcze