Gdy o niej mowa, mam do czynienia ze spazmem 

po którym z bólu już nie oczekuję cudów - zatem 

pojawia się pytanie - czy mam chęć w ogóle nanieść 

jakiekolwiek słowa, gdy o niej mowa wszakże? 

Tak naprawdę chcę o niej powiedzieć krótko i zwięźle 

bo przez nią niejeden się utopił więzień 

własnego sumienia - jak przez nią umiera mięsień 

zwany sercem? - na pewno tu nie ma na ten moment odniesień 

Dlaczego? 

Bo tak działa jej spryt - wiem, że 

już jej siły nie przezwyciężę 

pozostaje mi się z nią oswoić bez żadnych uprzedzeń 

bo czuję że do szpiku kości siedzi tu we mnie 

Stąd ten wiersz - choć wiem że mogę być w błędzie 

ledwie starcza na chęć by wszem i wobec powiedzieć 

że pokorne oswojenie z obojętnością, to koniec jest zapewne 

i zarazem początek - tylko czy dam radę z nią coś znieść, niejako w odwecie za przeszłe?...