Zez - Złość eksponowana zawiścią

Wypełnia mnie to rzadko, ale za to z rozmachem 

chcąc temat zamknąć, muszę zacząć rozważnie 

i w miarę gładko przejść przez suszę jaką obnażę 

w momencie gdy mam dość, że się kruszę, jak oko przy zaćmie 

lecz zanim zacznę rozwijać ten temat w wersach 

to i tak codziennie walczę gdy gehenna z miejsca 

nie pozwala się ruszyć, i nie wiem jak stres w częściach 

rozwala gdy jest po burzy, a we mnie wtedy jest bestia 

Wszystko przez to, że jest wciąż ze mną przekonanie 

że chcę - coś z siebie poniekąd - na zewnątrz często nanieść 

lecz gdy chodzi o pracę to reszta się nie liczy, bo jak coś robię 

to nigdy po łebkach - tylko w ciszy i na sto procent 

A to się wiąże z tym, że nie stawiam na reżim 

w postaci presji czasu, tylko w trójnasób działam jak należy 

robiąc swoje, olewając przy tym resztę 

lecz gnoje liczą że się rozdwoję, gdy pod nosem ktoś pyszczy: spiesz się! 

Wtedy choruję na zeza, i sam przed sobą się zwierzam 

że od teraz prosto w zderzak od serca nie omieszkam dojebać 

tu dziś w sposób werbalny wszystkim tym, co mnie chcą co rano na cito 

wkurwić znowu bez piany - czyli wprawić w złość eksponowaną zawiścią