Uniżenie kosztem własnej dumy

Odkąd tylko pamiętam, wkurwia mnie ludzka poprawność 

najlepiej im ponarzekać, lecz ja wolę być ponad to 

po to by obserwować wnikliwie jak bardzo im na bakier z okazją 

by kompensować przyczynę za chamstwo im dane razem z odrazą 

do wszystkiego i wszystkich pokazujących oryginalność 

bo wśród takich im trudniej uzewnętrzniać swą przaśność 

toczy ich natłok jadu by wchodzić in blanco w to bagno 

w postaci bałwochwalstw wśród nich, gdy już kurtyny opadną 

a gdy na domiar złego cierpią na kalego moralność 

nie ma kto się odezwać że za daleko to zaszło 

podlizywać się im łatwo, dopóki w nich tkwi nadal pewność w swą wartość 

bo wszędzie komitywa na pozór - motorem dla tych z głową ciasną 

ale odmieniec to ich rywal non stop jest, odkąd racja jest pod owacją 

tych, którzy myślą rozsądnie - bo to oznacza kres z wazeliniarskim protoplastą 

Ale do czego zmierzam? 

Otóż pewnego dnia nad ranem mnie to spotkało 

i nauczyło zarazem - uderzy Cię wielce ludzka dosadność 

w sytuacji gdy uniżysz się przed ścierwem kosztem własnej dumy; wtedy coś znajdź wgłąb 

co ukształtuje Twój umysł, a nie zrówna z mentalną hańbą