Źdźbło

Znowu mam to uczucie, że nasze codzienne sprawy

są bardzo małą ilością rzeczy niewykonanych

dlatego robię jak najwięcej, by pozostać sprawnym

na ciele i umyśle przez wpływ z tożsamych

rzeczy, które budują mój szkielet moralny

bym nie musiał na starość leczyć się z mentalnej podagry

bo chorują na nią wszyscy Ci, których porwał tryb

stagnacji, wynikającej z braku chęci zmian w sobie samym

tą bardzo małą ilość można zamienić od podwalin

jakichkolwiek refleksji życiowych zapoczątkowanych

w momencie frustracji, przez które tak ciężko obnażyć

się przed samym sobą, że najwyższy czas na zmiany

lecz gdy zobaczysz na wysuszonym polu źdźbło trawy

zrozumiesz że można żyć pełnią życia, zamiast się martwić

o to, że już na starcie nie ma sensu naprawić

w sobie tego, co dla mnie jest w tej chwili jak nawyk

bo gdybym nie dostrzegł, że istnieje we mnie źdźbło prawdy

które dało początek, bym wydobywał z siebie słowne moczary  

nie zrozumiałbym, że zawsze można swe życie poprawić;

a w tym źdźble jest pasja z miłością do pary

które po raz dwusetny już daje lepsze i gorsze kwiatostany

paradoks ze mną polega jednak na tym

że ja ciągle się zmieniam, mimo że dążyłem do braku odmiany

bo jak ktoś nigdy nie lubił zmian jako takich

to potem ucieka od kłamstw, by obudzić się zakłamanym

niestety tak to działa, moje źdźbło stoi na gruncie pogmatwanym

ale na tyle trwałym, by móc realizować plany

na to by potrafić się przyznać do błędu - wtedy wnętrze mniej krwawi

i teraz potrafię sprawić by żyć miłością, tak by być wciąż zakochany

a miłość to imperatyw by iść przez cały czas i nie tracić wiary w ideały