Tydzień polsko-angielski

Od środy mam w domu swoisty tydzień polsko-angielski.

Przyjazd kuzyna z Australii mojej matki, którego widziała ostatni raz 25

lat temu przewrócił trochę mój dom do góry nogami _^_'

A to głównie dlatego, że Artur posiada trójkę dzieci z czego najstarsze ma 7 lat.

Jakoś trudno mi się odnaleźć w roli cioci, tym bardziej, że nie wiem czemu, ale

cała trójka mnie dziwnie polubiła i to do tego stopnia, że na komendę "Chłopaki

ukochajcie ciocię" ich małe i 'delikatne' rączki łamią mi żebra w zbyt entuzjastycznym uścisku xD

Dzisiejsze ploteczki z moją Goś były przerwane telefonem od mojej mamuśki, żebym szybko wracała do domu,

bo Joshua płacze, gdzie jest ciocia, bo kupił jej kwiatka xD

Kochany dzieciak ^^

Przepiękna, fioletowa hortensja już dumnie zdobi mój parapet i na pewno będzie jedną z rzeczy,

którą zabiorę podczas przeprowadzki.

A właśnie!

Ostatnio łapie się na tym, że patrząc na swój pokój zastanawiam się, co zabiorę ze sobą, a co

zostawię tutaj, w Szczecinie. I trochę to dziwne, ale tych rzeczy jest coraz mniej. Nawet mam zamiar

posegregować ubrania i część wyrzucić ( a może sprzedać - jeśli ktoś byłby zainteresowany jakimś łaszkiem to pisać xD), zeby było tego jak najmniej.

Dużo dotychczasowych "skarbów" zostanie, nie wezmę ich, choć kiedyś byłyby na czele listy do spakowania.

Podobnie jest z "bagażem życiowym". Cały czas przepakowuję własne myśli w głowie.

Co warto pamiętam i o czym warto myśleć, a co lepiej jak najszybciej z tej już przeciążonej głowy wyrzucić.

Nie chcę, aby paraliżował mnie strach.

Nie chcę, aby paraliżowała mnie choroba.

Nie chcę się znów zamykać na bliskich, choć wiem, że znów to robię.

Zresztą zawsze tak było, że im fizycznie jestem bliżej, to psychicznie jestem dalej.

Kiedy się tak zastanowię, to jestem wyjątkowo dziwnym stworzeniem... Ale ludzie mnie raczej lubią, więc nie jest ze mną z nowu tak źle.

A propo ludzi.

Zaczynam po mału rzygać pozerami, szpanerami i wszystkimi innymi, co nie potrafią przyjąć na klatę, jak prawdziwi mężczyźni, krytyki od innych.

Tylko wieeeeeeeeeeeelka drama, boziu świat mnie nie lubi, nie rozumie, chcecie mnie stłamsić >.<

Naprawdę zajebiści ludzie nie skamlają u innych o uwagę.

Tyle na ten temat.

_______________________________

Na zdjęciu z dwuletnim Aaronem ;]