Dzień VI

Dzień VI

Pustka w myślach wydaje się być naprawdę kojącym uczuciem, gdy tak naprawdę nie myślisz o czymkolwiek, kimkolwiek ani też o żadnej rzeczy która mogła by spowodować w Tobie strach.

Strach, napady histerii czy paniki, nigdy tak naprawdę nie wiem czy zaraz nie zacznie mnie zjadać kawałek po kawałku, szczególnie w tak bezbronnej sytuacji jąką jest próba zaznania snu. Kiedy masz wrażenie, że wszystko jest w porządku i zaczynasz liczyć w głowie by pomóc sobie zasnąć, a po chwili przy każdej kolejnej liczbie czujesz narastający niepokój wydzierający się w Twoim wnętrzu, krzyczący tak głośno, że aż dociera do Twojej głowy. A kiedy zaczyna oddziaływać na zewnątrz, wtedy jest już za późno i przestajesz być sobą przez jakiś czas.

A tego nie chcemy, prawda?

Przeraża mnie myśl o tym co by się mogło ze mną dziać, gdy instynkt i prawdziwa nasza natura wychodzą z nas sprawiając, że zachowujemy się jak spłoszone zwierzę, krzycząc, drapiąc, płacząc i uciekajac w każdy kąt jaki tylko uzna nasz pierwotny umysł za bezpieczny. A gdy otworzysz oczy, nic prawie nie pamiętasz.

Bo to była bestia, która w każdej z nas drzemie.

Im bardziej dajemy upust naszej moralności, tym większymi zwierzętami jestesmy, a ona przejmuje władzę. Gdy uzależniamy się, gdy wykorzystujemy innych, gdy inni stają się dla nas jedynie marionetkami i czymś co jest tylko zwykłą korzyścią.

Wtedy powoli zdajemy sobie sprawę, jaka jest nasza prawdziwa natura i to czego przez całe życie się uczyliśmy, jak uczyło nas społeczeństwo czy wszystko co człowiek stworzył jest kłamstwem.

Naszym celem jest samodestrukcja i destrukcja. Nas samych,, innych i tego co wokół nas istnieje. Żyjemy po to by nie tylko umrzeć, ale też żeby to co było wokół nas umarło.

Zawiść? Zazdrość? (<Tu wstaw jakiekolwiek negatywne odczucie>)?

Przykro mi za to czym jestem.

Kim jestem.

Jakim jestem.

Każdy kiedyś chciał urodzić się kimś innym albo być na miejscu kogoś innego.

Jednakże gdyby tak spojrzeć na to co chcemy, dojdziemy do wniosku że byłaby to ucieczka z bagna w ruchome piaski. Jakkolwiek byśmy nie uciekali, ból samego istnienia i tak nas znajdzie.

Uciekniesz przed policją, uciekniesz przed długami, uciekniesz z miejsca w którym mieszkasz.

Ale przed samym sobą nie uciekniesz nigdy.

Trywialność potrzeb, codziennego życia. Marnowanie czasu niczym.

Zabawne jak wszystko co naprawdę robimy prowadzi do niczego. Bo ilu tak naprawdę z nas zostanie zapamiętanych? Pamięć o nas i tak umilknie, deszcz nasze imiona z grobów pozmywa.

Posępność natury człowieczej, pustka w miejscu naszych osiągnięć i celów.

Witaj w miejscu gdzie ciemność nigdy nie zostanie zabita przez światło.

Bo przecież i tak nie chcesz by ktokolwiek Cię stąd wyciągnął, prawda?

A Ty śpisz obok mnie, śniąc o przyjemnych chwilach z kimś innym.

Kto i tak nie wróci.

Dramarama - I've got spies