Moje marzenia są tylko moje, nie mogę nikogo zmuszać, by uczestniczył w próbie skonstruowania fikcji , która stałaby się rzeczywistością. Nawet , jeśli gra bezpłatną rolę w mej jawie, jeśli stawiam go na pierwszym miejscu, nie mogę rozkazywać.

Nie mogę przeraża mnie, bo wiem , że sama nie dam rady, nie będę udawać, że bez kogoś będzie mi lepiej , bo wcale tak nie będzie. Sama zgubię się , będę się bać, bo nikt mnie nie ochroni przed tym , co bolesne, a nieuniknione. Powiedziałabym , że życie to ciąg nieznanych przygód i należy chwytać chwilę. Nie przez przypadek użyłam tryby warunkowego, bo co z tego, że egzystencja składa się z dłuższych i krótszych opowiadań, skoro trudno w nich odnaleźć szczęście , mały promyk.

Moje szczęście mieści się teraz w mojej głowie, oddycham, widzę, wypróżniam się i napełniam. Jeszcze jest daleko do mojej utopi, może być bliżej. Dążę do bliskości , do imaginacji. Smażę się w piekle, a jednocześnie wiem , że piekła nie ma. Tylko je stworzyłam dla własnej potrzeby, dla nieistniejącego usprawiedliwienia, niewidzialnej karteczki.