Jak okreslić okres w którym się znajduję?

Z dupy, do dupy, brak słów, jedno wielkie bagno?

Złość budzi we mnie objętność wobec rzeczywistości i przyszłości , na którą muszę przystać.  Wiem , że jeszcze będą mogła naprawić wszystko , potrzebuję tylko czasu , by zerwać się ze smyczy.  Stracę wiele przez swoje zachowanie, ale pragnę zbudować swój mały dom. 

Próbuję sobie wszystko ulożyć , ale nieustannie napotykam przeszkody. Wciąż ogarniają mnie wątpliwości, jeszcze nic tak naprawdę się nie zmieniło dookoła, a ja czuję , że nie poradzę sobie. 

Lubię , gdy myśli we mnie swobodnie płyną  i zmuszają do marnego tworzenia. Wiem ,że muszę być sama, aby bawić się w demiurga. Jednocześnie obawiam się , że zaniecham krainę mojej melancholii.

Czekam z utęsknieniem na zimę, zmarznięte policzki i czerwony nos. Świat znów stanie się piękny przykryty białym puchem. Moja dusza będzie współgrała z otoczeniem, a ciało schowa się pod warstwą wełny. Może oziębię również drugiego człowieka?

Po prostu po wielu latach szarego życia, kilku tysięcy gorzko-kwaśnych dni stałam się lodowatą kobietą, która niczym bałwan przygląda się światu.

Mam ochotę na kubek gorącej czekolady wylany pod moje stopy. Moja fioletowa walizka powinna ślizgać się po krainie słodyczy.