Sorry but I can't take You

Ostatnio byli u Nas moi rodzice, siedzieliśmy razem w salonie rozmawiając o różnych rzeczach, mogli też zobaczyć, jak prace poszły do przodu. Oprowadzałam Ich po poszczególnych pomieszczeniach mówiąc, co w nich będzie. Nie mogę się doczekać, kiedy słowa staną się prawdą i przeniesiemy się na górę. Oczywiście pomagam mojemu kochanemu mężowi, ile tylko mogę, szlifuję nawet ściany. Człowiek strasznie się przy tym okurzy, ale trzeba to zrobić, by móc zagruntować ściany, a następnie je pomalować. Cieszę się, bowiem mój mąż podziela moje wizje pomieszczeń, zgadzamy się również co do kolorów ścian. Mam nadzieję, że kiedyś nastąpi ten piękny dzień i jeszcze będę malować pokoje. Z dobrych informacji również jest to, że odwiedził nas nasz pan projektant od kuchni. Pokazał nam wszystko na laptopie, pokazał różne prowadnice do kuchni, kolory szafek. Nie mogłam się na to wszystko napatrzeć. Wstępnie ustaliliśmy najważniejsze rzeczy. W tygodniu mamy podjechać do jego pracowni. Mamy z Kotkiem w głowie kuchnię, jaką chcielibyśmy mieć. Jestem taka szczęśliwa! <3
Za tydzień wracam do pracy. Jestem strasznie ciekawa, co z tego wszystkiego wyniknie. Na razie to dla mnie jedna wielka niewiadoma. Pocieszam się, bo mogłam chociaż zobaczyć moje dawno niewidziane koleżanki. Zastanawiam się jednak, jak to wszystko się ułoży, praca i moja uczelnia. Mam jakiś zarys w głowie, mam tylko nadzieję, że to wypali. Mam już pierwszą zaliczoną pracę z uczelni. Muszę jeszcze siąść nad dwiema i je napisać. Jeszcze nie wiem, kiedy to nastąpi, jednak wiem, że muszę to zrobić w miarę szybko. Swoją drogą nie myślalam, że jeszcze kiedykolwiek spotkam Endriu nr 2... Masakra.
Wczoraj przed snem rozmawiałam z moim Skarbem. Tak się cieszę, że rozumie wszystko, co siedzi w mojej głowie. Tulił mnie do siebie mocno bez końca. Dziękuję Mu za to, jest najukochańszym mężem na całym świecie. Wierzę w Jego słowa, przecież chyba nie może być tak beznadziejnie, jak mi się wydaje?