...Na każdy głupi gest gotową

Pomyśleć, że dopiero co się zaczęło, a powolnym krokiem zbliża się do końca...

Nie myślę, a może nie chcę myśleć? Usilnie spycham na drugi plan coś, co jest nieuniknione...

Mętlik w głowie, pytań mnóstwo, a odpowiedzi ciągle brak. Z jednej strony słyszę jedno, z drugiej coś zupełnie innego. I tylko ja stoję tak naprawdę na środku nie wiedząc, jaki krok wykonać. Mogę pomóc losowi, ale chcę trochę poczekać na to, co mi przyniesie.

Poza tym brak mi słów na pewne sprawy, osoby. Coś we mnie umarło miesiąc temu, ale powiedziałam sobie NIE, jestem tylko tak naprawdę do JEDNEGO i staram się tego mocno trzymać. Dostałam wsparcie od osób, od których tak naprawdę się nie spodziewałam, za co dziękuję. Mojemu mężowi oczywiście również, bo tak naprawdę tylko On i Nasz syn się dla mnie liczy. Reszta zawsze będzie dodatkiem, taka prawda.

Inna kwestia ciągle idzie ku przodowi i tylko ja wiem, ile mnie to kosztowało, ale pozytywne rezultaty tylko potwierdzają, że BYŁO WARTO. Nic ani nikt tego nir zmieni. Ja sama widzę postęp i to jest dla mnie najlepsza nagroda. Mój podopieczny zaś dostał ostatnio dwa wyróżenia, co mnie bardzo cieszy.

Odwiedziliśmy ostatnio znajomych, przyjechała też do Nas moja siostra. Mój synek był zadowolony. W środę mam nadzieję, że załatwię coś, by móc później załatwić coś innego. Mam tylko nadzieję, że nie będę musiała długo czekać i coś dojdzie do skutku.

Tymczasem przede mną bardzo gorący czas i tylko czekam, aż troszkę się uspokoi na tyle, żeby można było odetchnąć. Chociaż na chwilkę.