114 .

Samotnieję , obumieram .

Jestem oszołomiona myślami , rozpaczliwym lękiem . Wszystko jest dla mnie torturą - wyrafinowaną , powolną torturą . Podtrzymuje to we mnie tłumiony żar oburzenia , gryzący smutek ; to wszystko mnie trapi , wyczerpuje . Cierpię nad ciągłym oddaleniem . Tęsknie za kimś . Moja tęsknota nie zna granic , nie jeden raz już łzy skrapiały mi klawiaturę . Coś zaszło we mnie za daleko . Stałam się potworem , który chce wybrzmieć , wypłakać się , co więcej wydostać z tego martwego ciała , mimo to nie wywiera to na nikim wrażenia , jak gdyby moje serce naprawdę było z kamienia albo metalu . Worek bólu , noszący na plecach , zapełnił się realnymi pomysłami na śmierć . Nie uważasz , że wszystko się kiedyś kończy ? Wszystko , bez wyjątku .

1 .