- banany, pisanki i blok czekoladowy -

dzień w dzień popełniam błąd, gdy popycham cię na łóżko i zagryzam wargi, aby ukryć uśmiech. 

zdałam sobie sprawę jak silny jest mężczyzna, który jest załamany i wkurwiony biegiem zdarzeń. mimika, nad którą stara się zapanować, spojrzenie jak gdyby nigdy nic, brwi do góry, bez marszczenia. westchnienie, które przelewa się z twoich uszu na duszę i czujesz się tak samo jak osoba, którą obserwujesz. jedyne co ci zostało to przytulenie i podanie piwa. piwo rozwiązuje język, rozjaśnia myślenie i jest niedobre, ale miło szumiące. trzeba sobie pomagać. nie można o tym zapomnieć.

jesteśmy tylko ludźmi.

kobiety mają swoje prawa. mogą wybuchnąć płaczem w kazdej chwili, krzyczeć, warczeć, upadać, leżeć z bezsilności.

tak, rozpłakałam się na początek tygodnia.  szefowi.  prosto w oczy. kiedy ściskał mi dłoń i gratulował, że wytrzymałam miesiąc, bardzo ciężki miesiąc, kiedy musiałam robić milion rzeczy naraz i uśmiechać się mimo, że nie miałam na to ochoty. mieć elastyczny grafik i żyć. nie zdawałam sobie sprawy, że mam anielską cierpliwość i umiem się ugryźć w już krwawiący i obolały język od wcześniejszych ukąszeń. 

ale jednak kiedy człowiek połączy życie prywatne z życiem publicznym wychodzi nie zbyt piękny krajobraz. wręcz pożoga. i co zrobić. ni ugasić bo już za późno, ni odratować, bo też za późno. a rzucić się w te rozszalałe płomienie. 

zauroczenia mają swoją dobrą stronę. codziennie uczę się od nowa. nawet i tego samego. ale z większą świadomością i szacunkiem. nawet zrozumieniem. spokojem.

nie śpieszmy się. nie cieszmy się sobą na zaś. bądźmy czasami oziębli, stonowani. ale bądźmy. 

śnieg.

deszcz.

grad.

wichura.

słońce.

mróz.

odwilż.

jeden dzień w paru miesiącach.

i tak codziennie.

dzień w dzień.

tydzień w tydzień.

pogoda wkurza niemiłosiernie ale i jaką radość czy zaskoczenie daje.

wow.

cocaine.