Jestem sobie tutaj już ponad 3 tygodnie. I to najlepsze co w życiu zrobiłam. Widać co dla kogo jest ważne, co ludzi stawiają na pierwszym miejscu. Jest mi przykro. Mój 2 dzień wolny w tym miesiącu przeleciał mi między palcami właściwie nie wiem czemu. Widok morza, fali które burzyły się tworząc  białą pianę, burza na horyzoncie, to wszystko sprawiło dziś, że wspominałam różne wydarzenia z mojego życia. Doszłam do wniosku, że wszystko  jest nijakie. Niby są przygody, niesamowite przygody w gronie znajomych, ale przecież to wszystko przeminie, bo życie takie jest, że odbiera nam często to co dopełnia nasze szczęście. NAjlepsze wydrzenia i przygody wiążę ze swoją rodziną a w szczególności z mamą. Teraz kiedy siedze tu sama w deszczu i klece coś aby może poprawić sobie humor, dociera do mnie wiele istotnych faktów, które może powinny wpłynąć na moje życie, ale pewnie standardowo uderzą we mnie najmocniej w nieodpowiednim momencie i obróca moje życie w złym kierunku. Chciałabym aby każdy mój dzień był niespodzianką, dniem który może zaskoczyc, nawet częściej niż raz, czy dwa. Ten wyjazd pokazał mi, że mimo mojego chakarteru, pełnego osamotnienia, drzemie we mnie wielka siła i odwaga. Nauczyłam sie na pewno wiele, jednak i tak nadal jestem naiwną nastolatką, z wielkim gramem uczuć, gramem bo jednak czasem zapominam o tym co ważne i kieruje się po prostu własnymi potrzebami. Chciałabym dopasować choć cząstkę świata do siebie, bo nie lubie kiedy jess odwrtonie. Wierze, że przyszłość niesie dla mnie jakąs niespodziankę, i jest to cisza przed burzą.

Jeszcze 18 dni i jestem ponownie w swoim prawdziwym domu. I nie mam zamiau szaleć, bo już wiem co dla mnie ważne, i na kim można polegać.

Słucham pięknej muzyki, która jest dla mnie całym życiem. Relaksuje się, niestety już nie na plaży, bo zaćzeło padać.

Nie mam weny już aby pisać bo ..nie wiem czemu. Ide zapić smutki. ;)