Nie pisałam dawno, zmienił się nieco mój tryb życia. Teraz tez raczej duzo nie napiszę, ponieważ za 5 godzin musze wstac.

Strach i niepokój to 2 uczucia które ostatnio towarzysza mi cały czas. Zastanawiam się czy praca w Jarosławcu przez 38 dni to dobry pomysł.  Boję się ponieważ mam jechac tam sama. Sama na drugim końcu Polski przez tyle czasu? Pozostawiona sama sobie? Co mnie tam pcha w ogole? Pieniądze, morze, spacery brzegiem plaży, szum wody...tylko przeciez będę okropnie zmęczona i czy będę miała czas i siłe żeby robić to na co mam ochote? Boje się, że nie dam sobie rady, że ta praca nie jest dla mnie odpowiednia. Jestem strasznie przywiązana do mojego domu, do Łodzi, do ludzi których tutaj mam. Ponad to nie jestem chyba jeszcze wystarczająco dojrzała, nie czuje się dorosła. Troche jakbym z własnej woli miała wrzucić się na głęboką wodę nie potrafiąc pływać. Chciałabym żeby mój plan pojechania powiódl sie mimo nerwów i strachu, może wydoroślałabym troche i usamodzielniła się.

Kiedy pisałam tutaj ostatni raz działo sie w moim życiu cos czego teraz żałuję. Usłyszałam wiele niemiłych słów na mój temat, wypowiedzianych chyba bezpodstawnie. Zrobiło mi sie przykro, jednak nie bedę przejmowała się słowami, które nie sa prawdą i które wypowiedziane sa przez osobę która póki co jest mi obca.

Ludzie którzy sa dookoła mnie, ciągle się zmieniaja, wymieniaja miejscami, znikają, pojawiaja się nowi..tylko dlaczego na dłuższą mętę, mimo że są, są nieosiagalni? Są jak duchy, pojawiają się na chwile, ale zaraz ich nie widzę, jedynie w wyobraźni. A mogłabym z nimi normalnie rozmawiac, utrzymywac kontakt, dlaczego tak się nie da? Szkoda, bo w wielu znanych mi ludziach widziałam kiedys iskierkę, która mogłaby rozpalic się i pląnąc lączyć ludzi więzami wszelakich uczuć. Jednak iskierki te nie rozpaliły się na tyle by pojawił sie ogień. . .