Chciałabym żeby życie było prostsze, łatwiejsze.

Wpadłam w coś, z czego ciężko mi się wydostać.

Kiedy nie zajmę myśli czymś produktywnym, odpływam, w morzu łez.

Męczy mnie nauka, myślenie, kościół.

Szukam problemów na siłę.

I wygrzebuję coś sprzed lat.

Z różnym skutkiem.

Dowiedziałam się, że jestem stracona.

Bez marzeń, pragnień, pasji.

Najokropniejsza prawda, o mnie.

Wiecznie z nosem w ksiązkach.

A kiedy jest coś, co chcę zrealizować,

to i tak nie mogę.

Bo musisz mieć dobre oceny, bo musisz sama na to uzbierać.

Szukanie igły w stoku siana.

Osiągnąć coś.

To wszystko.

Chciałabym pomóc rodzicom.

Odciążyć ich.

Ale nie wiem jak.

Może jakaś praca?

Czasami myślę o wolontariacie.

"Młodszy brat, młodsza siostra".

Czy jakoś tak.

Zobaczyć jak to jest.

Ale znając siebie na chceniu tylko pozostanie.

Nie chce się zaangażować, poświęcić, na starcie odpadam.

Zbyt mało determinacji mam w sobie.

Mówią spróbuj,

a po chwili "już skończyłaś?", kiedy nawet nie zaczęłam.

Stawiać czoła temu nie chcę.

Bo... nie?

Miał. (kot, zapewne zaraz wskoczy mi na nogi i powie >jeść<, bo tylko po to jstem mu potrzebna.)

Koniec.

Narazie.

Na pare chwil.

Spokoju, w niezbyt chłodny wieczór, na przystanku, może być w Siemianowicach.

Tak...

"Każdy człowiek ma prawo wątpić w swoje powołanie i czasem zbładzić. Nie wolno mu tylko o nim zapomnieć. Kto nie wątpi w siebie, jest niegodzien, bo ślepo wierzy w swą moc i popełnia grzech pychy."
Paulo Coelho