Powroty bywają trudne.

Bo wszystko nie jest na swoim miejscu.

Bo coś się zmieniło.

Czasami wychodzi nam to na lepsze, czasami nie.

Ale zawsze jesteśmy mądrzejsi.

Bogatsi o nowe doświadczenia.

Czasami wymaga to od nas dużego nakładu cierpliwości, a czasami siły do walki z przeciwnościami.

Nie jest to łatwe.

Bo los nas nie oszczędza.

Choć może i lepiej.

Choć czasami może gorzej.

Wszystko zależy od punktu, w kórym jesteśmy na linii życia.

Nie było łatwo.

Los pokazał mi, na co go stać.

Udowodnił, że sielanka w każdej chwili może się skończyć.

Było dużo łez, krzyku, żalu.

Ale wszystko powróciło do normy.

I moje szczęście powróciło do domu.

Już umiem odróżniać rzeczy ważne od błahych.

Znam swoje priorytety.

I pewnie to był moment, w którym należało się zatrzymać.

Zrozumieć pewne kwestie, wyciszyć się.

Ale mimo wszystko nie żałuję.

Znalazłam swoje miejsce na ziemi.

Między ludźmi, z którymi dobrze się czuję.

Zrozumiałam to dopiero ostatnio.

Poszukiwanie przyniosło efekt.

Teraz pozostaje pytanie na jak długo?

Czy czas ucementuje to co jest.

Ciągle uciekam.

Przed samą sobą i tym co "zjada" mnie od środka.

Coś chce pęknąć, ale nie umie.

Myśli uciekają czasami dalej, niż by się tego chciało.

Trzeba się odnaleźć.

Wziąść w garść.

Wiosna.

Coraz bliższa.

Piękniejsza.

Wszystko budzi się do życia.

Może to znak?

"Nigdy nie przestawaj się uśmiechać, nawet jeśli jesteś smutny, ponieważ nigdy nie wiesz, kto może się zakochać w twoim uśmiechu."

Gabriel García Márquez

Na zakończenie polecam piosenkę:

http://www.youtube.com/watch?v=vW1hv37imjw