I only hear silence... 

Jeden telefon mniej. Dwa smsy mniej. I czasu, więcej. By wyleczyć albo zabić to co zaczęło się...

Bo zawsze kiedy przewidujesz coś dobrego, sens traci się w trakcie, mimo, że nie ma się na to wpływu i pragnie z całych sił.

Choć zawsze powinno być się przygotowanym to właśnie TO zawsze boli tak samo.

Złamane serce kobiety.

Z pewnymi rzeczami przeszło się do porządku dziennego. Inne schodzą na drugi plan.

I może byłoby prościej, gdyby nie przejmować się wszystkim. Ale ja tak nie potrafię.

Żyję myślą, że jeszcze chwila i wakacje. Oddech, wolność i ... życie pokaże.

Trzeba znaleźć coś nowego co daje radość, gdzie idzie się odciąć od świata.

Coś poza TYM miejscem, schornieniem przed złem.

A co jeśli wszystko się odmieni?

Wróci na swoje tory?

Będzie radość? A może rozczarowanie?

Zawiodłam się. Bo wierzyłam, że można, że idzie.

Więc warto wierzyć?

Jeszcze ufam, że tak.

Ale wszystko ma swoje granice.

Wiara w niemożliwe, też.

Ja nie chcę nowego. Potrafię akceptować.

Tylko jak to pokazać?

Kto mnie zrozumie?

Z czasem staję się bardziej sentymentalna.

Nie wydaje mi się to wyjątkowo dobre.

I bunt trwa. Rozgrywa się.

Myśli wracają, a może jednak?

Zmiana?

Wszystko do roztrzygnięcia.

Tylko na ile tego chcę i potrzebuję?

Polecam, zachwycona Dawidem Podsiało - No part II.