Please, look into my eyes...

Wakacje.
Błogi stan ducha.
Wolnośc, beztroska, szczęście.

Nie żałuję, ani jednej minuty, sekundy.
Bo w życiu wszystko jest warte swojej ceny.

Mam przyjaciół, kochających mnie ludzi, a także tych, ktorym na mnie zależy.

Wszystko dziwnie się potoczyło.

Chciałabym dać całą siebie, Piotrkowi.
Pokochać Go, szczerą i bezwarunkową miłością.

Ale nie potrafię.
Nie umiem.

>Niezdolna do miłości<.

A co będzie, kiedy On zniknie?

Pewnie zjawi się jedna wielka pustka.
I może tęsknota...?

Przerasta mnie to.

Choć to tylko jedna z wielu spraw.

Jadnąc z Mamą w samochodzie,

dostrzegłam jak wielką rolą w świecie, odgrywa kobieta.

Jej poświęcenie, dbałość o każdy szczegół, niewinność.

Dla mnie, jest ikoną cierpienia.
Dzielnie znosząc trud codziennego życia.
Mówię tu o ciosach zadanych głównie przez bliskich, ale nie tylko.
Poród, pijany mąż, chore dziecko, umierający ojciec, co miesięczna przypadłość, dyskryminacja, nieuczciwość, kłamstwa.
A to zapewne czubek góry lodowej.
Dlatego warto czasem pomyśleć, co przeżywają nasze Mamy, Babcie, koleżanki, a dla facetów szczególnie dziewczyny.
 

"Bo w prawdziwym życiu miłość musi być możliwa. Nawet jeśli nie jest od razu wzajemna, miłość zdoła przetrwać jedynie wtedy, jeśli istnieje iskierka nadziei - bodaj najmniejsza - że zdobędziemy z czasem ukochaną osobę. A reszta jest czystą fantazją."

Paulo Coelho, "Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam"

Jeszcze tu wrócę...