takie słodkie to zdjęcie ! : D
robiła oczywiście cudowna Ania <3.

Jako normalna zwykła osoba wychodzę z domu, chodzę po mieście i wtapiam się w tłum. Dzsiaj jednak pozwoliłam sobie przeprowadzić ot tak zwykłą obserwacje. Może najprościej będzie jak zacznę od początku...

Jestem osobą o dość pogodnym nastawieniu do życia. Staram się traktować ludzi tak jak oni sobie na to zasłużyli. Często się usmiecham i staram się uszczęśliwic również w jakiś sposób kogoś innego. Może to zabrzmi zwyczajnie, ale bardzo lubię spędzać czas z osobami, które potrafią sie smiac, mają zawsze świetny humor i potrafią mnie rozbawić, bo w takim towarzystwie nie zwraca się zupełnie uwagi na to co dzieje się wokół.
taka szybka sytuacja... - rozmawiam, rozmawiam, rozmawiam wszystko w porządku śmiejemy się opowiadamy jakieś historie z ostatnich dni i nagle odwracam twarz na bok sprawdzam co tam w 'rzeczywistym świecie' i jedyne co mnie spotyka to zadumane twarze przechodniów, gwar ulicy, smród papierosowego dymu odbijający się od mojej buzi. Wszyscy się gdzieś spieszą, biegną, gonią, nie rozmawiając, nie uśmiechają się, jeden od drugiego wymusza 'dzień dobry' na chwilę uśmiech pojawi sie na jego twarzy by za momencik dosłownie zniknąć.
Przeciskają się jeden obok drugiego, wszyscy biegiem z twarzą wygiętą w podkowę i zawsze jak na to wszystko patrze to się zastanawiam, czy im się srać chce czy ktoś z nich ma zaraz umrzeć. Brak emocji wszystko widzę w szarych barwach.

I wtedy myślę sobie ... co ich musiało dzisiaj takiego spotkać że tak 'wyglądają', z czego są tak bardzo niezadowoleni ? Czemu nikt nie cieszy się że ma pracę, że ma pieniądze, że ma dziecko, co do garnka włożyc, w co się ubrać? Czemu slyszy się tylko narzekanie na pracę: 'znowu bede musiala wciskać im te kredyty ehh...', 'tak mało pieniędzy? czy wystarczy mi na nową torebkę za dwa tysiące? masakra!', 'boże bachory znowu drą mordy, po co mi to było?' itp... itd... 
wydaję mi się że wiele z nas przejmuję się za bardzo pierdołami.
Dzisiaj też słyszałam rozmowę dwóch kobiet. Jedna mówiła o tym że męczyła się z jednym facetem 7 lat, bo miała z nim dzieci i to ze miał kochankę na boku i nie było go ciągle w domu, było dla niej pełnym akceptacji wyborem, na który sama się zgodziła. Nie myślała nad rozstaniem bo ojciec i przykładny mąż zapewniał jej mieszkanie, pieniądze dla dzieci, a to że nie miał dla niej czasu być jej partnerem, wesprzeć ją porozmawiac było dla niej rzeczą drugorzędną.

Przykro mi się zrobiło, bo dla mnie marnowanie sobie czasu przy kimś kto kompletnie go dla nas nie ma, i nawet nie interesuje się naszą osobą jest kompletną stratą czasu. Zastanowiłabym się 'dlaczego mam się marnować z nim przez to 7 lat czy dłużej skoro mieszkam pod jednym dachem z kimś kto kompletnie nie stanowi dla mnie żadnego oparcia, nie dba o to jak się czuję.' PO CO ?
Żyję się tylko raz i po co marnować sobie to życie na kogoś kto nie potrafi docenić naszych starań? Ten czas który nam pozostał tutaj powinnismy wykorzystać najlepiej jak się tylko da. Skoro ten był dla nas oschły to po co przy nim czekać ? Facet się nie zmieni, a nawet jesli myslałysmy że się zmienił to nic innego jak nasza wyobraźnia płata nam figle.
Jeśli nie on to go cholera jasna zostaw, nie cierp przy nim i idź do kogoś kto rozprostuje Twoje skrzydła a nie bedzie je ciągle podcinał.

Zrób coś dla siebie, wyjedź gdzieś, zwiedz coś, zrelaksuj się, nie narzekaj na wszystko, bo to że nie udało Ci się czegoś zrobić raz nie skreśla Cię byś próbowała dalej. Jeśli nie możesz uwierzyć sama w siebie to znajdź kogoś kto będzie potrafił pokazać Ci jak wartościowa jesteś.

Nie rezygnuj z marzeń, nie zamykaj się na to. Mogą nas wszyscy zamknąć, sponiewierać, ale nikt nigdy nie zabroni nam marzyć !

chyba napisałam wszystko co chciałam i co ktołowało się we mnie cały dzień

paaaaaa !