dawno temu.

wszystko mnie boli, zima za oknem, minusowa temperatura na termometrze i urodziny w studniówke - gorzej być nie mogło !

ostatnio z moim zdrowiem dzieją się różne rzeczy, a ja nie potrafie im zaradzić. na poprawę się nie zanosi (jak na razie) do lekarza też nie ma co latać. mogę ewentualnie zacząć wcześniej się kłaść co raczej jest opcją która nie wyjdzie.

jeśli natomiast chodzi o moje zdrowie psychiczne to lepiej tego pytania zupełnie nie zadawać. spadam w dół i już nawet nie można tego nazwać 'osuwaniem się'. to jest po prostu szybkie i nerwowe spadanie z prędkością światła. nie widać szczytu na którym mogłabym przeczekać chociaż dzień bez płaczu z bezsilności. wszystko pcha mnie w stronę klęski.

moje 19 urodziny miałam na studniówce. STUDNIÓWKA BYŁA JEDNYM WIELKIM GÓWNEM, jaka szkoła taka studniówka. czego się było można spodziewać ? byłam mega zdenerwowana. nie potrafiłam się uspokoić, caly dzień nic nie szło po mojej myśli. pominę fakt że uznałam iż kosmetyczka na mojej twarzy zrobiła... niewiadomo co. jak ubrałam się w sukienke i poszłam do lustra się przejżeć... uznałam że wyglądam w całej okazałości jak jakieś gówno. łzy napłynęły mi do oczu a w głowie pojawiła się myśl żeby jednak zostać w domu. źle czułam się sama ze sobą, wyglądałam jak wielki gruby pulpet. ale jednak się wybrałam i na początku nudziłam się ale uznałam że to jeszcze za wcześnie żeby zaczęło się robić ciekawiej, pomyślałam że są potrzebne chociaz 2 h żeby się rozkręciło. nie miałam jednak racji. wszystko było jednym wielkim śmierdzącym bagnem. smutne że zapamiętam tą imprezę do końca życia, a jedyne dobre z niej wspomnienie to fakt że cała sala śpiewała mi 'sto lat'. spełniły się najgorsze scenariusze jakie mogłam sobie 'wymarzyć'. po powrocie z tego szitu położyłam się spać. wstałam po 5h snu i płakałam pół popołudnia. 

pięknie po prostu <3. rzygać mi się chce jak sobie pomyśle o tym...

smutny jest fakt, że ludzie nie widzą poświęcenia innych. że nie potrafią docenić pragnienia bycia z tą osobą, miłości, zachwytu. ale chyba 'uczuciowcy' mojego pokroju wyginęli. nie liczy się to że ktoś cię kocha i potrzebuje liczy się jego wygląd i to że przez pierwsze trzy dni pisania jest super, a ty debilu myślisz że tak będzie zawsze. smutne raczkowanie w związku który śmie nosić miano poważnego. wszyscy 'kochają cię' jak czegoś od ciebie potrzebują.
cierpienia młodej dziewiętnastoletniej Matyldzi...

...a teraz idę być smutna gdzie indziej.