I kiedy pierwszy pył już opadnie, a emocje zmaleją na wierzch wychodzą szkody. 

W pierwszym rzędzie usiadła bezsilność, a tuż obok niej nadzieja. Wymieniały się spojrzeniami w sposób niebywały. Jakby prowadziły ze sobą rozmowę. Przychodziło im to z taką łatwością i lekkością, aż przerażały. Mimo, iż spektakl odgrywał się tuż przed nimi, o wiele ciekawszym obrazem byly właśnie one dwie.

Brakuje mi dziś słow. Na ....  to wszystko. tak jakbym troche zgubiła to co tak kurczowo zawsze trzymałam w dłoniach. A może po prostu uciekło mi to przez palce ? 

Moja Babcia zawsze powtarza: "co się polepszy to się spieprzy".  Musze przyznać, że cos w tym jest. Babcie jednak wiedzą wszystko. 

Rozpadłam się trochę i nie wiem jak się pozbierać. Wiem kiedy jest jutro i pamiętam kiedy jest wczoraj. A którędy jest "dziś"?

Nawet już chyba nie mam nic do dodania. A przecież to mi się nie zdarza, bo do powiedzenia zawsze mam dużo. 

Scenariusze które układam w  głowie stają się rzeczywistością. Zaczynam się zastanawiać, czy jest to kwestia tego, że tworzę je co raz bardziej realistyczne, czy może tego, że moje życie jest po prostu popieprzone tak samo jak ja i zaczyna się układać dziwnie pod moją wyobraźnie. 

Tak samo jak bardzo mój neurotyzm kocham, tak dziś go nienawidzę. Nie dziś, a tym razem. Bo to już jest za trudne.

Kiedy słyszę, że jestem silna i że mogę poradzić sobie ze wszystkim, bo przeciez dam radę, to mam ochotę ,osobie która to mówi, dać w łeb. Bo przecież ile można być silnym i jak wiele można znieść ?  Łamiemy się jak wykałaczki. 

" - gdzie pojedziemy?

- gdziekolwiek, byle przed siebie"